VALLE D’A0STA
Valle d’Aosta to jeden z najbardziej malowniczych regionów Włoch. Otaczają ją najwyższe szczyty Europy; Mont Blanc, Mattemhorn i Monte Rosa, przecinają doliny i zdobią zamki. Centralna dolina Aosty z przepływającą przez nią rzeką Dora przecina cały region, dochodząc do podnóży Mont Blanc i granicy francuskiej. Wzdłuż rzeki usytuowana jest większość zamków lokalnych feudałów (głównie należących do rodu Challant, panującego w regionie przez siedem stuleci. Zamki z których słynie Aosta, wyglądają efektownie z zewnątrz i łatwo do nich dojechać autobusem lub pociągiem, ale tylko dla niewielu z nich warto jest nadłożyć drogi. Za to nie ma we Włoszech lepszego regionu dla narciarzy i turystów pieszych.
Valle d’Aosta jest najmniej włoskim w charakterze regionem. Dominuje tu krajobraz i architektura Szwajcarii, językiem urzędowym jest francuski, a mieszkańcy niektórych dolin, których przodkowie przybyli tu ze Szwajcarii, nadal posługują się dialektem będącym odmianą niemieckiego. Mimo że włoski jest tu bardziej rozpowszechniony od francuskiego, dwujęzyczność jest nieodzowną częścią tożsamości tego północnego regionu, którego odrębność znajduje potwierdzenie w większym od innych regionów zakresie autonomii administracyjnej i finansowej.
Stolica regionu, Aosta, jest jego jedynym większym miastem i mimo że sama nie jest szczególnie atrakcyjna, stanowi dobrą bazę dla zwiedzania okolicy. Krajobraz doliny głównej nie jest specjalnie interesujący, i większość swego czasu lepiej spędzić w bardziej malowniczych dolinach dopływów Dory. Najpopularniejsze przy tym są doliny wschodnie, gdzie znajdują się liczne ośrodki narciarskie, a wąskie kręte drogi pełne są samochodów, zwłaszcza w weekendy i święta. Dla piechurów najlepsze są te położone na zachodzie, w strefie chronionej przez włoski park narodowy Gran Paradiso. Jednak i te doliny bywają zatłoczone. W lecie w górskich rifugi i w hotelach często nie ma miejsc, ale rozbudowa jest ograniczona surowymi przepisami.
Komunikacja
Korzystanie z komunikacji publicznej wymaga dużej cierpliwości. Wzdłuż doliny centralnej i obok większości zamków kursują dość często autobusy z Piemontu, ale połączenia z dolinami bocznymi są rzadsze. Z Aosty przez Wielką Przełęcz św. Bernarda (gdzie można się zatrzymać i zrobić zdjęcie jednego ze słynnych bernardynów), prowadzi droga do Szwajcarii a 30 kilometrów dalej na zachód, w Pre-St-Didier, droga rozwidla się znowu. Obydwie szosy prowadzą do Francji, południowa do Chambery przez przełęcz Petit-St-Bernard, a północna do Chamonix przez tunel pod Mont Blanc. Ze względu na znajdujące się tu posterunki granicznego tych ostatnich drogach kursują głównie dalekobieżne samochody ciężarowe, co ułatwia jazdę autostopem, ale utrudnia kontemplację przyrody. Pociągi kursują mniej regularnie niż autobusy i tylko do Pre-St-Didier, ale korzystając z transportu kombinowanego i autostopu można dojechać także do mniej uczęszczanych dolin.