Niewiele jest we Włoszech świąt ogólnonarodowych, ale za to uroczystościom lokalnym nigdy nie ma końca . Dni świętych patronów są zwykle pretekstem do takiej czy innej formy szaleństwa. Wszystkie miasta, miasteczka i wioski mają swojego miejscowego świętego, którego relikwie i podobizny obnosi się zwykle w procesji po ulicach. Towarzyszy temu wiele wrzawy, muzyki i występów, a cała uroczystość przypomina spektakl teatralny. Każdy pretekst do testy jest dobry: rocznica cudu czy wydarzenia historycznego, chęć prezentacji miejscowych wyrobów czy dzieł lokalnego artysty, itp. Popularne okresy organizowania tych uroczystości to Wielkanoc, maj. wrzesień i około Ferragosto (15 sierpnia). Biura AAST/EPT posiadają szczegółowe informacje i kalendarz uroczystości.
W ostatnich latach nastąpiło odrodzenie karnawału (carnevale). Niepohamowana zabawa, która była tradycją ostatniego okresu przed Środą Popielcową została jednak zastąpiona spokojnymi, wytwornymi uroczystościami z użyciem fantazyjnych kostiumów i ręcznie wykonanych masek.
Najsłynniejszy jest karnawał w Wenecji. Jest to bardzo dobrze zorganizowana festa. w czasie której zatrzymuje się często życie całego centrum miasta. Równie popularny, a może nawet bardziej spontaniczny jest karnawał w Viareggio (Toskania) i w Arcireale na Sycylii. Mniejsze miasta, aby nie pozostawać w tyle także organizują uroczyste parady. Karnawał trwa zwykle przez pięć dni przed Środą Popielcową. Ponieważ pora karnawału związana jest z datą Wielkanocy, nie jest stała, ale przypada zawsze w okresie od końca lutego do końca marca.
UROCZYSTOŚCI RELIGIJNE I TRADYCJE LUDOWE
Najbardziej rozpowszechnioną lokalną tradycją we Włoszech są niekiedy bardzo spektakularne procesje religijne. Większość z nich posiada jeszcze pogańskie korzenie : odbywały się one dla uświetnienia ważnych dat w kalendarzu astronomicznym i zostały przejęte przez kościół. Jedna z najbardziej znanych procesji ma miejsce w małej wiosce Cocullo w górach Abruzji, co roku, 6 maja (dzień św. Dominika Abate). kiedy to rojąca się od węży statua świętego obnoszona jest po mieście. Rytuał ten pochodzi z pewnością z czasów przed chrześcijańskich. Wielki Piątek z oczywistych powodów jest także dniem uroczystych procesji.
W wielu miastach i wioskach noszone są po ulicach figury ukrzyżowanego Chrystusa, a towarzyszą im ubrane w białe habity z kapturami i śpiewające pieśni pokutne postaci. Szczególnie wiele takich procesji jest na zachodnim wybrzeżu Sycylii, a także w innych miastach południa: Tarencie. Reggio. Bari czy Brindisi. Natomiast w Wielką Sobotę przez ulice Nocera Tirinese w Kalabrii przechodzi procesja biczowników. Pod koniec roku wielkie targi szopek (presepi) poprzedzają święta Bożego Narodzenia w Neapolu i Weronie (w Neapolu wyrób presepi stanowi popularne rzemiosło).
Na podobną skalę organizowany jest Mrecato di San Ambrogio w Mediolanie. W Święto Objawienia (6 stycznia) poświęcony dobrej wróżce Befanie jarmark zabawek i słodyczy wokół fontann na Piazza Navona w Rzymie trwa aż do świtu. Tego samego dnia przez Mediolan przechodzi procesja Rei Magi (Trzech Króli), a w Rivisondoli w Abruzji przedstawiane są żywe obrazy (tableaux). Istnieją też inne. mniej spektakularne obchody poświęcone upamiętnieniu cudów. Najsławniejsza z nich jest Festa di San Gennaro w Neapolu, gdzie trzy razy w roku odbywa się otoczone zabobonną czcią cudowne upłynnienie krwi świętego.
Inne rytualne obchody mają mniej religijny charakter i dlatego zarówno miejscowy biskup jak i komunistyczny burmistrz chętnie biorą w nim udział. Motywacje skłaniające ludzi do udziału w świecie patronalnym miasta są bardzo różne: chęć zrobienia pieniędzy, dobrej zabawy i duchowego ubogacenia się mieszają się z zabobonnym pragnieniem by mieć szczęście”. W Gubbio odbywa się szalony wyścig do kościoła San Ubaldo (5 maja), w trakcie którego każdy z zawodników niesie 8-metrowej długości drewniany pal. W innych miejscowościach odbywają się podobne wyścigi. 3 września. 27-metrowej wysokości Macchina Santa Bosa oświetlona małymi lampkami oliwnymi obnoszona jest po ulicach Viterbo. a ok. 22 czerwca to samo dzieje się z ośmioma liliami {gigli) w Nola. koło Neapolu. Wszystkie te ogromne wieże można traktować jako symbole falliczne: sensowniej jest je jednak kojarzyć ze starożytnym pogańskim kultem bogów.
Liczba praktykujących katolików we Włoszech jest z roku na rok mniejsza i do niedawna popularność wielu fest również nieustannie spadała. Ale w ostatniej dekadzie nastąpiło odrodzenie zainteresowania wieloma obchodami, a zwłaszcza pielgrzymkami. Są one nie tylko sposobem na nawrócenie duchowe, ale w równej mierze okazjami towarzyskimi. Niektóre z nich są ważniejsze dla Włochów niż Boże Narodzenie i przyciągają ogromne tłumy. Do Sanktuarium Madonna di Polsi, w nieprzychylnych dla człowieka górach Aspromonte w Kalabrii ściąga we wrześniu, podróżując nocą (głównie pieszo) prawie milion pielgrzymów. Podobnych sanktuariów jest w kraju bardzo wiele; położone są one zwykle na trudno dostępnych wzgórzach i czasem odwiedzane są regularnie przez mieszkające w okolicach włoskie rodziny, a czasem tylko raz w roku. Z innych tradycji, ocalały obchody dnia Wszystkich Świętych, kiedy to dzieci otrzymują prezenty dawane im w imieniu ich zmarłych krewnych. Ma to uzmysłowić dzieciom, że ludzie, z którymi były kiedyś zżyte nadal o nich myślą. Istnieją ponadto lokalne uroczystości, które mieszkańców napawają dumą ze swoich tradycji. Są to średniowieczne zawody, takie jak wyścig konny Palio w Sienie, który podtrzymuje dawne poczucie przynależności klanowej. Wyścigi Palio odbywają się także i w innych miasteczkach, np. w Alba i Asti w Piemoncie, choć w większości wskrzeszone one zostały bardziej jako przynęta dla turystów niż. autentyczna tradycja i nie mogą konkurować z powagą i wigorem wyścigu sieneńskiego. Jeszcze inne miasteczka organizują zawody w strzelaniu z kuszy czy konkursy rytmicznego wymachiwania flagami. Uroczystościom tym towarzyszą parady ubranych w średniowieczne stroje, energicznie bijących w werble zespołów muzycznych.