ŚNIADANIA, PRZEKĄSKI I DESERY
Większość Włochów zaczyna swój dzień w barze. Ich śniadanie składa się z kawy z gorącym mlekiem (cappuccino), oraz wszechobecnego corneto (miękka bułka francuska nadziewana dżemem, kremem lub czekoladą; bułki nienadziewane są rzadkością).
Śniadanie je się na stojąco, przy ladzie. Śniadanie w hotelach natomiast [prima colazione). jest zwykle kiepskie i najlepiej go unikać. W innych porach dnia dobre są wielkie kanapki (panini), składające się z bagietki lub bułki wypełnionej kiełbasą, serem i wieloma innymi dodatkami. W większych miastach znajdują się „bary kanapkowe” (paninoteche), natomiast w mniejszych miejscowościach można w sklepie spożywczym poprosić o zrobienie kanapki wedle życzenia (alimentari: kosztuje to 1500-3000 L). W barach można także zamówić tramezzini. Są to gotowe kanapki z białego chleba z różnymi nadzieniami, które nie są tak smaczne jak panini, ale nieco tańsze (ok. 1000 L). Kanapki na gorąco (toste) są również popularne W paninoteca jest ich większy wybór, natomiast w zwykłych barach proponuje się na gorąco tylko kanapkę z serem lub z szynką i pomidorem.
Dla amatorów ciepłych potraw na wynos istnieje kilka możliwości. Prawie wszędzie można kupić kawałki pizzy (pizza rustica), które sprzedaje się po 100 g. (etto). W ta“vola calda. rodzaju baru szybkiej obsługi, można dostać wszystkie rodzaje kanapek, pizzę, makaron, frytki, a nawet cały obiad. Najlepiej pójść tam przed południem, gdy wszystko jest świeże. Niektóre z tych barów są samoobsługowe i posiadają stoliki, co często się zdarza zwłaszcza w większych miastach i na ważniejszych stacjach kolejowych. Jeszcze inną alternatywą jest rosticeria, która specjalizuje się w kurczaku z rożna, ale dostać też można pizzę, frytki, hamburgery i inne szybkie dania.
Innymi miejscami, gdzie można coś szybko zjeść są targi. Na niektórych z nich można kupić dania na wynos. m.in. focacce (obłożona serem lub pomidorem zapiekanka ze szpinakiem, smażonymi sercami, wątróbkami lub mięsem), arancinilub (zapiekane kule ryżu wypełnione farszem mięsnym, rosso, lub maślano-serowym, bianco). Na szybki posiłek można się też zatrzymać w domu towarowym, gdyż główne ich sieci, Upim i Standa, posiadają często bary szybkiej obsługi.
Lody włoskie (gelato) cieszą się zasłużoną sławą. Un cono, lody w wafelku, są koniecznym atrybutem wieczornej passeggiata. Można je kupić w większości barów, ale prawdziwy wybór mają tylko gelaterie, które są świadectwem wyobraźni i fantazji Włochów. Lepiej jest zwykle wybrać lody kierując się ich wyglądem, niż próbować zidentyfikować egzotyczne nazwy, których większość nie znaczy wiele nawet dla Włochów. Najlepsze są smaki podstawowe, tzn. czekoladowy, truskawkowy czy waniliowy. Najlepsze gelaterie w mieście nie jest trudno znaleźć, gdyż przyciągają one tłumy (w przewodniku podaliśmy adresy najlepszych lokali).
PIZZA
Pizza jest dziś popularna na całym świecie. ale najlepsza jest nadal we Włoszech. Smakuje ona tutaj zupełnie inaczej niż gdzie indziej w Europie, gdzie masowy rynek zalały podawane w barach szybkiej obsługi zakalcowate twory, pretendujące do miana pizzy. Pizza jest wszędzie we Włoszech cienka i płaska. nie ma też zwyczaju smażyć jej w dużej ilości tłuszczu. Wybór dodatków jest dosyć ograniczony i tak np. do pizzy nie serwuje się tak popularnych w Anglii i Stanach Zjednoczonych ananasów i słodkiej kukurydzy. Poza tym. szczególnie na południu, łatwiej jest zjeść pizzę przyrządzoną na sposób tradycyjny, tzn. w piecach opalanych drzewem (torno a legną), a nie w sztucznie czystych kuchniach elektrycznych. Pizze takie są trochę przypalone i skwierczące na wierzchu, z charakterystycznym posmakiwm węgla drzewnego.
Pizzerie mogą być różnego rodzaju: od barów, gdzie można kupić kawałki pizzy (pizza rustica. zob. powyżej). do dużych restauracji. Wspólną cechą wszystkich pizzerii jest to. że nie ma w nich zwykle niczego innego poza pizzą, napojami i piwem. Niektóre zwykłe restauracje także mają w swoim menu pizzę. Najprostsza pizza z serem i pomidorami (margherita) kosztuje ok. 2000-3000 L (na południu, niekiedy mniej, a w miastach północy nierzadko więcej), a za pizzę z większą ilością dodatków (zob. słowniczek kulinarny) płaci się 4000-5000 L. Przyjęte jest kroić pizzę na kawałki i jeść nie używając sztućców. W słowniczku kulinarnym znajdziesz nazwy różnych rodzajów pizzy.