Włochy dzielą się na dziewiętnaście regionów, które z kolei dzielą się na prowincje. Niektóre z tych regionów posiadają granice historyczne, na przykład Toskania, Lombardia lub Wenecja, inne, takie jak Frjuli- Wenecja Julijska czy Molise, zostały ustanowione niedawno, w uznaniu ich współczesnych osiągnięć. Najostrzejszy podział istnieje między północą a południem. Włochy Północne są jednym z najbardziej rozwiniętych regionów przemysłowych w świecie, charakteryzującym się niezwykle dynamicznym rozwojem gospodarki. Jest on głównym ośrodkiem włoskiej partii komunistycznej (największej w zachodniej Europie), której wpływy rozciągają się na centralną część półwyspu. Mieszkańcy północy mówią językiem włoskim z naleciałościami francuskimi lub niemieckimi, a stolica regionu, Mediolan, jest na wskroś europejskim miastem. Włochy południowe znane jako il mezzogiorno zaczynają się gdzieś pomiędzy Rzymem a Neapolem i stanowią jeden z najsłabszych ekonomicznie obszarów w Europie. Stopa bezrobocia (ok. 20 %) jest tam dwa razy większa niż na północy, a produkcja trzy razy mniejsza. Obecność mafii oraz osłabiony wpływ rządu centralnego w Rzymie są pozostałościami panującego tu dawniej systemu rządów absolutnych. Mieszkańcy Południa są ciemnej karnacji i mówią z akcentem śródziemnomorskim, który gdzieniegdzie brzmi jak język arabski. Stolica południa, Neapol, jest często porównywana z Kairem.
Słabość ekonomiczna południa jest częściowo wynikiem zaniedbania, które było jego udziałem w czasie kolejnych obcych okupacji. Ale jest ona również wynikiem celowego dążenia polityków i szefów korporacji do uprzemysłowienia jedynie północy i pozostawienia południa jako wygodnego źródła siły roboczej. Skupiająca się na północy potęga przemysłowa i dynamizm Włoch zostały zbudowane kosztem południowców, których miliony emigrowały do „trójkąta przemysłowego” (Turyn, Mediolan, Genua) w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Nawet dzisiaj, Mediolan i Turyn posiadają liczne grupy meridionali — południowców, którzy pracują w każdej dziedzinie gospodarki. Skutki podziału północ — południe napotyka się wszędzie, w całych Włoszech. Wspomnienie Neapolu, symbolu południa, w obecności mieszkańca północy może spowodować wrogą reakcję. W sklepach na północy można było do niedawna dostać mapę-plakat (obecnie zakazany), na którym południe było przedstawione jako „Czarny Ląd”, Sycylia jako „Kraj Kadafiego”, a Apulia jako „Księstwo Tureckie”. Na tym samym plakacie umieszczono w Turynie obóz koncentracyjny dla terroni („ci z ziemi”, obraźliwe przezwisko imigrantów z południa). Na murach miast północy można zauważyć napisy „Terroni go home”, oraz plakaty Liga Lombarda, partii z Lombardii, która prowadzi kampanię przeciwko imigracji południowców na północ. Antagonizm ten odczuwalny jest również na południu. Po zdobyciu po raz pierwszy przez neapolitań-ski klub piłki nożnej mistrzostwa kraju w 1987 roku, kibice maszerowali ulicami miasta krzycząc „Jesteśmy lepsi niż północ” i machali flagami amerykańskiej Konfederacji.
Mimo wszystko nie należy wyobrażać sobie Włoch w stanie wojny domowej; podział północ — południe jest bardziej widoczny w głęboko zakorzenionej rywalizacji niż w bezpośrednich działaniach. Co więcej, nawet w trudnej sytuacji ekonomicznej południe posiada rozwinięte gałęzie przemysłu, które przyczyniają się do dobrobytu całego kraju. Z południa pochodzi też wielu włoskich przywódców politycznych i urzędników państwowych (np. premierzy Aldo Moro i Ciriaco De Mita), oraz wybitnych pisarzy i filozofów, np. Verga, Pirandello, Sciascia, Vico, Croce i Gramsci.