Park Narodowy Gran Paradiso
Najpiękniejsze szczyty i doliny Valle d’Aosta można zobaczyć w południowej części tego regionu, gdzie u stóp Gran Paradiso (4061 m.) rozciąga się drugi co do wielkości park narodowy we Włoszech. On również nosi nazwę Gran Paradiso. Dziwnym trafem założycielem parku był Wiktor Emanuel II, który w roku 1922 darował swoje ogromne tereny łowieckie państwu, aby ocalić wytrzebione przez siebie i swoich myśliwych koziorożce. Obecnie ponad granicą lasu żyje tu ok. 3500 koziorożców i 6000 kozic, które jednak w zimie i na wiosnę schodzą w doliny. Najciekawsze obserwacje można poczynić w czasie pory godowej w listopadzie i grudniu, kiedy to — przy odrobinie szczęścia — można zobaczyć pary samców walczące o samicę. Niekiedy można też dostrzec orły przednie, budujące gniazdo , a występujące tu rzadkie okazy alpejskich kwiatów zgromadzono w ogrodzie botanicznym w dolinie Cogne.
Przecinające park trzy doliny, Cogne, Valsaveranche i Val de Rhemes, są popularne wśród turystów, ale baza turystyczna jest tu świadomie ograniczona i dobrze zorganizowana. Hotele są porządne (za te same pieniądze można tu otrzymać więcej niż w otaczających park miastach), kempingi nie za obszerne, a w górach jest dużo rifugi i dobrze oznakowanych szlaków. Mimo że park jest nastawiony przede wszystkim na letnią turystykę pieszą, tereny do biegów na nartach są tu także niezłe, a co roku w Cogne organizuje się 45-kilometrowy Gran Paradiso Trek (po szczegółowe informacje należy pisać do miejscowego biura turystycznego). Na Gran Paradiso podchodzi się z Pont w Valsavarenche, natomiast z Cogne prowadzi cały szereg tras o różnym stopniu trudności i długości.
Przez cały rok z Aosty do Cogne kursują regularnie autobusy, natomiast do Valsavarenche i Val de Rhemes można dojechać autobusem tylko w lecie. W innych porach roku do obydwu tych dolin najłatwiej podjechać autostopem z wioski INTROD. Leży ona ok. 2 kilometry od miejscowości VILLENEUVE, położonej na głównej trasie, w możliwej do przejścia pieszo odległości od zamków Saint-Pierre i Sarrod de La Tour.
Val di Cogne
Val di Cogne jest największą, najbardziej znaną i najpiękniejszą częścią parku. W dolnych, wąskich partiach doliny, otoczona po obu stronach potężnymi skalistymi grzbietami droga biegnie ponad szybkim nurtem rzeki Grand Eyvia. Dalej, wokół głównej wioski COGNE, dolina rozszerza się, a za łagodnie zielonymi łąkami widać pokryte lodowcami szczyty.
Biuro AAST, w centrum wioski (dni powszednie 9.00-12.30 i 15.00-18.00, nd. i święta 9.00-12.30), dysponuje (niezbyt dokładnymi) mapami z opisami wycieczek w języku angielskim. Jedna z najłatwiejszych, a jednocześnie najpiękniejszych z nich prowadzi wzdłuż krętej doliny rzeki Valnontey, skąd przez całą drogę widoczne są lodowce. Szlak kończy się w małej wiosce VALNONTEY, gdzie rozpoczyna się szlak do schroniska Rifugio V. Sella (Wielkanoc-IX; • 0165/74310; bardzo popularne, najbardziej zatłoczone w letnie weekendy i na pocz. VIII). Ścieżka wiedzie obok ogrodu botanicznego (VI-IX), następnie wije się w górę przez las i schodzi do położonego na trawiastej równinie rifugio. O pół godziny marszu od rifugio leży górski staw Lausan, gdzie, szczególnie o wschodzie i zachodzie słońca, można zobaczyć koziorożce. Doświadczeni turyści mogą przejść dalej przez Colle de Lausan do Val de Rhemes.
W pobliżu wioski Cogne znajduje się kemping Vallee de Cogne, a w Valnontey dwa inne: Stambecco i Gran Paradiso. Pierwszy otwarty jest przez cały rok, dwa pozostałe od czerwca do października. Większość hoteli jest nieczynna w okresie od połowy września do połowy listopada, a niektóre także od kwietnia do połowy maja. W sezonie trudno jest o wolne pokoje, dlatego lepiej zarezerwować je telefonicznie z pewnym wyprzedzeniem. Najtańszymi hotelami w Cogne są położony zaraz przy drodze do Valnontey Stambecco (• 0165/74068) z pokojami dwuosobowymi bez łazienki za 20 000-36 000 L (zależnie od pory roku), oraz usytuowany przy głównej drodze Du Soleil (• 0165/74033), w którym płaci się ok. 35 000 L. Restauracje są drogie, ale jest parę lokali, gdzie pakuje się potrawy na wynos. Są też liczne salumerie, gdzie na żądanie przyrządza się kanapki na miejscu.
Valsavarenche
Następna dolina na zachód, Valsavarenche, mimo że nie jest tak malownicza jak Val di Cogne, posiada swój własny urok i bardziej przyciąga wytrawnych turystów niż amatorów łagodnych spacerów. Z PONT, położonego na końcu doliny najbardziej popularna trasa zaczyna się tu, która prowadzi na szczyt Gran Paradiso. Mimo że podejście to jest uważane za najłatwiejsze spośród podejść na wyższe szczyty Alp, jest to i tak bardziej wspinaczka niż trasa turystyczna, a w dodatku szlak jest znakowany tylko do Rifugio Vittorio Emanuele (15 IV-30 IX; 2 godz. 30 min. z Pont). Zanim się wyruszy, trzeba obowiązkowo zadzwonić do schroniska i sprawdzić, czy są miejsca.
Dla zwolenników łatwiejszych wycieczek najlepsza jest trasa z głównej wioski DEGIOZ, zwanej także Valsavarenche, do Rifugio Orńelles (2 godz. 30 min.), i dalej do grupy wysoko położonych górskich stawów. Cała wycieczka zajmuje siedem godzin, ale można ją nieco skrócić, schodząc do Pont szlakiem # 3a. Jeszcze mniej męcząca jest dwugodzinna trasa w kierunku lodowca Grand Etret, zamykającego dolinę, choć pierwszy jej odcinek jest dość monotonny.
Jedynym hotelem w Degioz jest stosunkowo drogi, posiadający tylko pokoje dwuosobowe z łazienką w cenie 48 000 L, Parco Nazionale (• 0165/95706), ale ok. 25 minut marszu z Degioz, w małej osadzie Bien znajduje się sezonowy hotel Edelweiss (w 0165/95702), w którym za pokój dwuosobowy bez łazienki płaci się 25 000—30 000 L (zależnie od pory roku).
Najlepszy kemping, Pont Breuil, znajduje się w Pont (VI-IX). Posiada on jedyny w okolicy, dosyć dobrze zaopatrzony sklep, a dodatkową atrakcją są koziorożce, które w czerwcu schodzą, by paść się na trawiastej łące wokół namiotów (budząc się rano warto mieć pod ręką aparat). W Pont jest też bar i kilka hoteli, z których najtańszy jest Gran Paradiso (• 0165/95714), gdzie za pokoje dwuosobowe bez łazienki płaci się 30 000 L.
W Degioz są bary i restauracje, natomiast w Pont trzeba albo gotować samodzielnie, albo jadać w jednym z hoteli.
Val di Rhemes
Val di RhSmes, najmniej znana, ale najłatwiej dostępna z tych trzech dolin, także kończy się lodowcem. Najlepiej jest zatrzymać się w położonej na końcu doliny, na skraju wioski Rhemes Notre Dame małej osadzie BRUIL, skąd zaczyna się większość szlaków turystycznych. Jednym z łatwiejszych jest szlak, biegnący wzdłuż rzeki do wodospadu Cascata di Goletta (najbardziej efektownie wygląda on na wiosnę w okresie topnienia śniegu), skąd można iść dalej do Rifugio Benevolo (kon.III-V, sb.-nd. w VI i VII-IX) i górskiego stawu Goletta. W rifugio jest tylko pięć łóżek, więc lepiej zadzwonić przed wyjściem (• 0165/96113). W hotelach Della Pineta (• 0165/96101) i Pellaud (• 0165/96110) w Bruil za pokoje dwuosobowe bez łazienki płaci się ok. 30 000 L, natomiast poza sezonem, za tę samą cenę, można dostać pokój z łazienką w hotelu Galicia (• 0165/96100).