Kuchnia włoska, mimo że długo cieszyła się popularnością głównie ze względu na niskie ceny potraw i łatwość ich przyrządzania, zaczyna wreszcie zyskiwać pozycję jednej z wielkich kuchni świata. Sposób odżywiania się mieszkańców południowych Włoch, wyróżniający się dużą ilością świeżych owoców, jarzyn i ryb. należy do najzdrowszych. Niewiele jest narodowych kuchni. które mogą się poszczycić taką różnorodnością i to zarówno wśród składników, jak i metod gotowania. Wino także zyskuje na popularności. gdyż w ramach wałki o klienta przemysł włoski porzuca powoli tradycyjnie kiepską jakość i staje się konkurencyjny.
PODSTAWY KUCHNI WŁOSKIEJ
Mimo że wiek XX przyczynił się znacznie do zatarcia różnic regionalnych w kuchni włoskiej, nie zginęły one bez śladu. Szczególnie zauważalne są wpływy kuchni francuskiej w Piemoncie, smaki typowo austriackie w Górnej Adydze, a w Kalabrii — greckie. Poza restauracjami chińskimi, których wiele jest w każdym mieście oraz wszędobylskimi barami hamburgerowymi. Włochom udało się właściwie uniknąć narastających w innych krajach wpływów kuchni obcych. Stało się tak częściowo z powodu braku spuścizny kolonialnej Włoch, ale również z powodu podobnego jak u Francuzów, ogromnego przywiązania do rodzimej tradycji kulinarnej. Spragnieni kuchni egzotycznej mogą tu jedynie spróbować potraw z różnych części kraju. Miejscem, gdzie restauracje specjalizują się w potrawach regionalnych i gdzie ścierają się różne tradycje jest Mediolan. Rzym natomiast jest jedynym miastem we Włoszech, w którym istnieje jakiś wybór kuchni obcych.
Ponieważ każdy Włoch nosi wgłębi serca przekonanie, że kuchnia włoska jest najlepsza na świecie. a kuchnia domowa jest najlepszym jej wydaniem, wiele restauracji prowadzonych jest przez rodziny i serwuje obiady domowe. Eksperymenty kulinarne nie są tu popularne, choć gdzieniegdzie próbuje się wprowadzać nowe. modne składniki, takie jak makaron razowy czy brązowy ryż. Gdyby ktoś jednak spróbował zapytać kelnera o coś takiego wywoła tylko zdziwienie, a prośba o razową pizzę spowoduje wiele wesołości w kuchni. Restauracje jarskie są również nieliczne, a zaczęły pojawiać się dopiero niedawno, najpierw — oczywiście — w Mediolanie.
Najbardziej uderzającą cechą włoskiego sposobu jedzenia jest jego rytualizacja. Posiłki składające się z wielu dań celebruje się tak. że wydają się trwać bez końca. Obiad zaczyna się od antipasto (przystawka), po której następuje risotto lub danie z makaronu, następnie ryba lub mięso, ser i wreszcie świeże owoce i kawa. Nawet codzienne posiłki są zminiaturyzowaną wersją tradycyjnej uczty. Zakupy żywności są we Włoszech sprawą niezwykle poważną, a domy towarowe nie wytrzymują konkurencji z tradycyjnymi małymi sklepikami, których pełno w centrum każdego miasta. Targi uliczne są wspaniałe i oferują różnorodne, zawsze świeże i apetyczne produkty. A ponieważ Włosi nie przejęli tych nowoczesnych metod osiągania wysokich plonów, które pozbawiają produkty ich naturalnego smaku, nawet surowy pomidor smakuje tu świetnie.
Chleb i ser są w dalszym ciągu wyrabiane w większości przez małe zakłady, i rzadko produkowane są masowo, co wpływa na ich wysoką jakość. Chleb produkowany jest prawie całkowicie przez małe piekarnie, a biały pakowany i krojony jest rzadkością. Im bardziej na południe, tym chleb staje się cięższy, bardziej chrupki i słony; można jednak też zamówić pane senza sale (chleb nie solony), który je się do słonych szynek, salami i serów.
Sery są produkowane często w fabrykach będących własnością dużych firm takich jak firma Ealbani, mająca swą siedzibę w Mediolanie, która sprzedaje znane wszędzie sery Bel Paese, Gorgonzola i Taleggio. Produkcja sera pozostaje także w rękach rolników stosujących tradycyjne przepisy, co znajduje wyraz w dużym zróżnicowaniu smaków.